ဘဝဆည္းဆာ

“ဘ၀ဆည္းဆာ”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဆည္းဆာ ဆိုတာ “ေန၀င္ခ်ိန္ကာလေလး”ကို
ေခၚတာျဖစ္တယ္။ အေရွ႕ေလာကဓာတ္က
ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေနမင္းႀကီးဟာ
အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ အတၳေတာင္စြန္းသို႔ ၀င္ေရာက္
ေပ်ာက္ကြယ္ ရစျမဲျဖစ္ တယ္။
လူေတြရဲ႕ဘ၀ (တနည္း) ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါအားလံုးတို႔ရဲ႕
ဘ၀မွာလည္းပဲ ဘ၀ဆည္းဆာ ေန၀င္ခ်ိန္ (သို႔)
ေနာက္ဆံုးေန႔ ဆိုတာရွိတယ္ေနာ္။
အဲဒီ ဘ၀ဆည္းဆာ အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့
ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ေန၀င္ေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲ
မသိတဲ့ ခရီးတစ္ခုကို သြားရမွာမို႔လို႔ စိုးရိမ္ေသာက
ေရာက္ေနရတယ္။


ေန၀င္ သြားျပီဆိုရင္ အေမွာင္ထုႀကီး သန္းေတာ့မယ္။
လမ္းခရီးမွာ အႏၲရာယ္ေတြကလည္း အလြန္မ်ားတယ္။
အဲဒီလို အႏၲရာယ္မ်ားတဲ႔ လမ္းခရီးကို
ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ႔အခ်ိန္ဟာ ေန၀င္လို႔
အလင္းေရာင္ကင္းမဲ႔တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
အခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီး ၾကံဳေတြ႔ရမယ္။

ထို႔အတူပဲ ဘ၀ဆည္းဆာ ဆိုတဲ့ေန၀င္ခ်ိန္
နားကပ္လာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြဟာ
ဒုကၡေရာက္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။
အာဏာရွိတဲ့သူေရာ၊ အာဏာမဲ့တဲ့သူပါ၊
ခ်မ္းသာတဲ့သူေရာ၊ ဆင္းရဲတဲ့သူပါ အတူတူပဲ။
ဘဝဆည္းဆာ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့
ကယ္မယ့္သူ နဲ႔ အလွမ္းေဝးလာၿပီ။

“အတာေဏာ ေလာေကာ အနဘိႆေရာ” တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကႀကီးဟာ အကာအကြယ္
မဲ့ေနတယ္။ ဘဝဆည္းဆာ ေရာက္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္
တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမွ ကာကြယ္ေပးလို႔ မရပါ
ဘူး။ ဘဝတစ္ခုဟာ အေမွာင္က်ေတာ့မယ္။ ေသျခင္း
တရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သနား
စရာ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ပါပဲ။

သူသူ ကိုယ္ကိုယ္ ဘဝဆည္းဆာ ေရာက္လာၿပီ
ဆိုရင္ေတာ့ ဘဝတစ္ခုကို အဆံုးသတ္ရေတာ့မွာပါပဲ။
အဲဒီ အဆံုးသတ္ရခါနီးအခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္
သနားစရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီ။
ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ
လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ရတာ
မဟုတ္ဘူး။ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို
ရင္ဆိုင္ရတာျဖစ္တယ္။ ေလာကမွာ ေနမင္းႀကီး
ဝင္သြားၿပီဆိုရင္ ေရွ႕ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ခရီးဟာ
မျမင္ရေတာ့ သလိုပါပဲ။
ဘဝမွာ ဆည္းဆာခ်ိန္ ကို ေရာက္လာၿပီ။
ဒီေနရာမွာ မသိႏိုင္တဲ့အရာေတြဟာ ၅-မ်ိဳးရွိတယ္။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“မသိႏိုင္တာ ၅-မ်ိဳး”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ဘာေတြလဲဆိုရင္
❖(၁)။ဇီဝိတံ = အသက္ရွင္လ်က္ ဘယ္ေလာက္
ေနရဦးမယ္ဆိုတာ မသိဘူးတဲ့။
ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရဦးမလဲဆိုတာကို မသိႏိုင္ဘူးတဲ့။
ေအး ဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္းမာပါတယ္ဆိုဆို ႐ုတ္တရက္
Accident ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳရလို႔လဲ ေသဆံုးသြားႏိုင္တယ္။
အခု မာမာႀကီး၊ေတာ္ေတာ္ၾကာ မရွိေတာ့ဘူး
ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က
ေမၿမိဳ႕ တက္သြားၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ေပါ့။
ေအး ... အဲဒီဘုန္းႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြဒကာ
တစ္ေယာက္က ရန္ကုန္ကေနၿပီး ဖုန္းဆက္တယ္၊
ဖုန္းထဲမွာ စကားေျပာၾကတယ္ေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊
ေမၿမိဳ႕က ျပန္ဆင္းလာတဲ့အခါမွာ ဖုန္းတစ္call
ဝင္လာတယ္။ ခုနက ဖုန္းဆက္တဲ့ဒကာ ဆံုးလို႔တဲ့။
ေဟာ ... မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္
အပ်က္မ်ိဳးေတြေပါ့။
ဒါေၾကာင့္မို႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ
ဘယ္ေလာက္ေနရမယ္၊ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် အသက္ရွင္
ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ပါဘူး။

❖(၂)။ေနာက္တစ္ခါ မသိႏိုင္တာကဘာလဲဆိုရင္
ဗ်ာဓိ=ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့အခါမွာ
ဘာေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာကိုလည္း မသိႏိုင္ပါဘူး။
ေအး ဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိေပမယ့္လို႔ ေသြးတိုးနဲ႔
ေသခ်င္ေသမယ္။ေသြးတိုးေရာဂါ ရွိေပမယ့္လို႔
တျခားေရာဂါနဲ႔ ေသခ်င္ေသမယ္။
လံုးဝေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္လို႔ မရႏိုင္ဘူး။
ေရာဂါေဝဒနာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ရွိရင္လည္း
လံုးဝေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏိုင္ဘူး။
တခ်ိဳ႕မွာ စြဲေနတဲ့ ေရာဂါေဝဒနာက တစ္မ်ိဳး၊
ေသတဲ့အခါက်ေတာ့ တျခားေရာဂါနဲ႔ ေသသြားတယ္ေပါ့။
ဒါမ်ိဳးေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္
မို႔ ဗ်ာဓိ ဆိုတာဟာလည္း ႀကိဳတင္ေျပာလို႔မရဘူးတဲ့။
ႀကိဳတင္ေျပာလို႔မရတာ တစ္ခုပါပဲ။

❖(၃)။ေနာက္တစ္ခု ကာေလာ = ကာလဆိုတာ
လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘဝခရီး အဆံုးသတ္မယ့္အခ်ိန္ဟာ
ဘယ္အခ်ိန္လဲ? မနက္လား၊ ေန႔လည္လား၊ ညလား
ေျပာလို႔မရဘူးတဲ့။ ေျပာလို႔မရလို႔လဲပဲ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ
ဘဝနိဂံုးခ်ဳပ္သြားၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိၾကပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ေနရင္ေတာ့မသိဘူးေပါ့။
အမွတ္နဲ႔ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကုန္သိေနမွာပါပဲ။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာေတြခ်ည္းပါပဲ။

(၄)။ေနာက္တစ္ခု ေဒဟနိေကၡပနံ = ကိုယ့္ရဲ႕ ႐ုပ္
အေလာင္းကို ဘယ္ေနရာမွာသၿဂႋဳဟ္မယ္၊
ဘယ္ေနရာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံမယ္ဆိုတာကိုလည္း
မသိၾကဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ႕ဟာ ေကာင္းကင္ယံမွာ
အနိစၥ ေရာက္သြားတာလည္းရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕ဟာ ပင္လယ္ထဲ ခရီးသြားရင္း အနိစၥ
ေရာက္သြားတာလည္းရွိတယ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့
ကိုယ့္ရဲ႕အေလာင္းကို ဘယ္ေနရာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံမယ္၊
ဘယ္ေနရာမွာ သၿဂႋဳဟ္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း မသိႏိုင္ပါဘူးတဲ့။

❖(၅)။ေနာက္မသိႏိုင္တာတစ္ခုက ဘာလဲဆိုရင္ ဂတိ=
လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ဘဝလမ္းေၾကာင္းႀကီး ငါးခု
ရွိတယ္။ ဂတိငါးပါးလို႔ ေခၚတာေပါ့။
Destination ခရီးလမ္းဆံုး ငါး႒ာနရွိတယ္။
အဲဒီငါး႒ာနကဘာေတြလဲ ဆိုရင္ ....

(၁)။နတ္ျပည္။ ကုသိုလ္ကံေတြ အက်ိဳးေပး

လို႔ ေရာက္သြားႏိုင္တဲ့ နတ္ျပည္ေပါ့ေနာ္။
ေနာက္ တစ္ခုက
(၂)။ လူ႕ျပည္ပဲ။
အကုသိုလ္ကံေတြ အက်ိဳးေပးလို႔ေရာက္သြားႏိုင္တာက
(၃)။ ၿပိတၱာ၊
(၄)။ တိရစၧာန္၊
(၅)။ ငရဲ အားလံုး ငါးမ်ိဳးရွိတယ္။

အဲဒီေတာ့ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ဘဝနိဂံုးအဆံုးသတ္သြားၿပီးတဲ့အခါမွာ
ဘယ္ဘဝမွာ ျပန္လည္ေမြးဖြားမလဲဆိုတာကို
ေျပာလို႔မရဘူးတဲ့။ ေသဆံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
အေျခအေနေတြအေပၚမွာမူတည္သြားတယ္တဲ့။

ေသာတာပန္ မျဖစ္ေသးသမွ် နိယတဂတိ=
ကိုယ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို
သြားလို႔မရေသးဘူးတဲ့။ ဘုရားအေလာင္းႀကီးေတာင္မွ
တိရစၧာန္ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္တယ္။
ငရဲက်တဲ့အခါ က်သြားတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ
ဘာေတြနဲ႔ၾကံဳၿပီး ဘာစိတ္နဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာကို
ေျပာလို႔မရလို႔ေပါ့ေနာ္။
ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းၿပီဆိုရင္လူတိုင္းဟာ
ဒီအခ်က္ကို ႀကိဳတင္မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူးတဲ့။

အဲဒီေတာ့ ဘဝဆည္းဆာ ေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း
ပုဂၢိဳလ္တိုင္းကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
အလြန္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေသအံ့မူးမူး
အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း
ကိုယ့္ကို ကယ္တင္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားတယ္။
“န သႏၲိ ပုတၱာ တာဏာယ” ေလာကမွာ
ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရၿပီဆိုရင္ အကာအကြယ္
ေပးႏိုင္မယ့္ သားသမီးဆိုတာ မရွိဘူးတဲ့။
မိဘေတြ အဖို႔ေနာ္။
သားသမီးေတြအတြက္လည္းပဲ ကယ္တင္ ေပးႏိုင္တဲ့
မိဘဆိုတာမရွိဘူး။ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြထဲမွာလည္း ဒီလို
ဘဝဆည္းဆာအခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့
ကယ္တင္ေပးႏိုင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊
ဒီလိုေျပာတာ။
“ပဋာစာရီ” နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား
ဒီတရားကို ေဟာခဲ့တာျဖစ္တယ္။
အၿမဲတမ္း ႏွလံုးသြင္းရမယ့္ တရားလည္း
 ျဖစ္တယ္ေပါ့။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist Association】
-【ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ေဒါက္တာ
အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ ။